Wychodził w Kijowie na początku 1919 r. jako dziennik, organ Kijowskiego Komitetu Centralnej Polskiej Robotniczo-Włościańskiej Partii Komunistycznej, komitet wskazany był też jako wydawca i drukarnia. Od 13 lutego do 8 marca ukazało się 20 numerów. Liczyły one od 2 do 4 stron. Brak informacji o nakładzie.

Jego czytelnikami według deklaracji redakcji mieli być Polacy-socjaliści z terenów Ukrainy, a głównym zadaniem gazety i wydającej ją partii – organizacja polskich oddziałów Armii Czerwonej i „rozpowszechnianie idei sowieckich w Polsce, aby na przyszłość wyzwoloną od dążeń imperyalistów polskich Polskę przyłączyć do wolnej wszechświatowej federacji ludów”.

Drukował informacje komitetu partii, ale w pewnym stopniu przypominał jeszcze przedrewolucyjną prasę miejską, z drobnymi ogłoszeniami (w początkowych numerach) i pisanymi ze swadą interwencyjnymi felietonami. Grafika skromna, czarno-biała, brak ilustracji, ozdobne czcionki i winietki.

W stopce notka „Redaktor: Kolegium Redakcyjne”. Artykuły podpisywali: Aziński, Titowski, Skarbek, B. Sielicki, S. Konarski, Pomian, Leontowicz, A. Watom, N. Podwujski, S. T-ski, a także Esbe, Bicz, Przełom, Perskie Oko, Oko, Czerwony Jegomość.

W marcu 1919 r. został przekształcony w „Głos Komunisty”.

Opracowała: Dorota A. Kowalska