Dziennik (od marca 1922 r. przekształcony w tygodnik), najbardziej znaczący polskojęzyczny tytuł pierwszego okresu sowietyzacji Ukrainy. Wychodził w latach 1919–22, głównie w Kijowie, przez pewien czas w Charkowie (nry 91–107 w 1920 r.). Nakład początkowo nie był podawany (według S. Borskiego osiągał do 15 000 egz.), w lutym 1921 r. wynosił 5000 egzemplarzy, a następnie spadał stopniowo do 2000. Numery liczyły w różnych okresach od 2 do 16 stron.

Skierowany był do komunistów polskojęzycznych na Ukrainie, a także do jeńców i uchodźców z Polski. Stanowił kontynuację wcześniejszego pisma „Komunista Polski”. Początkowy podtytuł Organ Kijowskiego Komitetu Grupy Komunistów Polskich zmieniał się wielokrotnie, w miarę konstytuowania się i przekształcania struktur politycznych.

Od 21 III 1919 do 2 III 1922 ukazywał się jako dziennik, następnie do maja 1922 jako tygodnik. W pewnych okresach zawierał także dodatki: „Głos Armii Czerwonej” (1919) i „Biuletyn »Głosu Komunisty«” (1920).

Podawał, oprócz artykułów informacyjno-agitacyjnych, wiadomości w rubrykach „Z zagranicy” (z podziałem na „Ruch rewolucyjny” i „Ze świata kapitału”), „Z życia gospodarczego”, „Z życia partyjnego”.

Wśród redaktorów i współpracowników „Głosu Komunisty” byli m.in. Julian Leński, Feliks Kon, Jan Wojtyga. Kolegium redakcyjne: S. Konarski, B. Skarbek, S. Titowski, S. Wójt; później: F. Kon, B. Skarbek, S. Titowski. Pod koniec obowiązki redaktora odpowiedzialnego pełnił S. Borski.

Po zamknięciu tytułu jego miejsce zajął tygodnik „Sierp”.

Opracowała: Dorota A. Kowalska