Wychodził w Charkowie od 15 maja do lipca 1920 r., tylko ostatni, 18 numer ukazał się 14 lipca w Kijowie. Numery wydawano co 3–4 dni. Liczył od 4 do 8 stron. Nie podano wydawcy, redakcji, drukarni ani nakładu. Ten brak danych związany był z przeznaczeniem pisma, kolportowanego konspiracyjnie w armii polskiej. Wiadomo jednak, że pierwszy numer wydano w 15 000 egz., a nakład następnych numerów mógł wynosić nawet do 40 000 egz.

Było to pismo propagandowe, agitujące za rewolucją, skierowane do szeregowych żołnierzy polskiej armii, biorących udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Nosiło taki sam tytuł, jak pismo wychodzące w Polsce od 28 marca 1919 r., redagowane przez J. Kadena-Bandrowskiego.

Periodyk nosił podtytuł Pismo poświęcone sprawom żołnierza polskiego, następnie Pismo poświęcone niedoli żołnierza polskiego (nr 13) i Pismo poświęcone czynowi i doli żołnierza polskiego (nr 15).

Numer 2 zawierał dodatek „Za kogo walczycie?”, agitujący przeciwko polskiej burżuazji i atamanowi Petlurze. Nakład dodatku liczył 40 000 egz.

Nieliczne sygnowane artykuły podpisali Julian Leński, Stefan Borski, Jan Wojtyga, Feliks Kon i M. Jaśkiewicz.

Wydawnictwo miało być kolportowane konspiracyjnie, dlatego nie drukowano w nim żadnych informacji dotyczących organu wydającego czy redakcji, a w numerach 15-18 umieszczony jest apel: „Robotnicy i chłopi polscy w mundurach legjonistów! (...) Listy adresowane do gazety, zostawiajcie w okopach Armji Czerwonej”.

Jego kontynuację stanowił „Żołnierz Rewolucji”.

Opracowała: Dorota A. Kowalska